دوستان خوب...

آیا تا به حال زمینی خشک و بی آب و علف را دیده ای که به واسطه تلاش انسان ها به باغی سرسبز و زیبا تبدیل شود؟دل انسان ها همانند همان زمین خشک و بی علف است و دوستان خوب زارعان و باغبانانی توانا...بعضی از دوستان نهالی کوچک را در این زمین می کارند و بدون توجه به این که یک نونهال نیاز به نگهداری و مراقبت دارد تو را ترک می کنند و خدا می داند که چه بلاهایی سر این نهال کوچک خواهد آمد...شاید زیر سایه درخت تنومندی قرار بگیرد ٬شاید علف های هرز و بیهوده آن را بخشکانند و  شاید...ولی بعضی از دوستان علاوه بر این که زارعی توانا هستند باغبان قابلی نیز هستند و پا به پای تو می آیند و نهال روز به روز بزرگ تر و تنومندتر می شود...حال چه کسی می تواند این درخت تنومند و ریشه دوانده در اعماق وجودت را بخشکاند؟شاید حتی اگر روزی ترکت هم کنند باز هم آن درخت زیبا و پر محصول یادآور دوستی و محبتی با دوام و همیشگی است...دل انسان ها خیلی بزرگ است درست مثل یک زمین بایر که تا چشم کار می کند خار و خاشاک دیده می شود و در گوشه هایی از آن همان درخت ها و گل های باارزش و زیبا...دل انسان ها آن قدر بزرگ است که اگر با تمام انسان های روی زمین هم دوست شوی بازهم جای خالی وجود دارد ولی بعضی از دوستان فکر می کنند که با بودن دوستی دیگر جایی برای آن ها وجود ندارد و سعی می کنند به جای این که گوشه ای از این زمین تقریبا خالی را انتخاب کنند و آن را آباد کنند  اول نهال دیگری را می خشکانند و بعد به این نتیجه می رسند که نمی توانند کاری برایت انجام دهند...این دوستان که در واقع نام دوست شایسته آن هانیست همان علف های هرز هستند که نه تنها به آبادی و سرسبزی توجهی نشان نمی دهند بلکه تمام زحمات چندین ساله دوستان خوب و همیشگیت را بر باد می دهند و هرچه آن ها را نابود کنی باز از جایی دیگر سر بر می آورند. به دل من نگاه کن...هنوز خشک خشک است...نهالی که قبلا کاشته بودی از گزند حوادث مصون نمانده...نمی خواهی نهال جدیدی بکاری ؟!...