برای تمام کسانی که از تصمیم گیری می هراسند و بدترین شرایط را تحمل می کنند بدون این که دست به ابتکاری جدید در زندگی خود بزنند و معتقدند گذشت زمان همه چیز را درست خواهد نمود...

تغییرات در زندگی هر انسانی حادث می شود ولی مهم چگونگی برخورد با این تغییرات و وفق دادن خود با شرایط موجود است.

کودکی را تصور کنید که تا به حال در دنیای زیبا و پرزرق و برق بازیچه هایش غرق بوده است، بالاخره این کودک روزی به مرحله ای می رسد که باید دنیای جدیدی را به چشم ببیند و باید روزی تمام دلبستگی ها و تعلقاتش را فراموش کندو وارد دنیای واقعی تری شود.

مطمئنا او سخت، دلبسته و مطیع دنیای خویش است، ولی به تدریج علاقه به چیزهای جدیدتر جایگزین تمام داشته های قبلی می شود و بالاخره این کودک روزی تسلیم شرایط جدید می شود.پس زمان دادن به او و آزادگذاشتنش با نظارتی نا محسوس تاثیرگذار خواهد بود و حتی ممکن است کودک علی رغم میل باطنی و اولیه اش به شرایط موجود علاقه مند نیز شود.

در دنیای بزرگترها هم چنین اتفاقاتی با چند درصد تغییر رخ می دهد...مطمئنا همه ما از بودن در محیطی آشنا، همنشینی با دوستان چندین ساله و خلاصه هرچیزی که خاطره ای را در ذهنمان تداعی کند استقبال می کنیم.همیشه اولین ملاقات ها،اولین کار،اولین صحبت و هر چیزی که برای اولین بار با آن روبرو می شویم برای ما ناخوشایند و ناگوار است.ولی همین اولین ها است که منجر به خو گرفتن به شرایط جدید می شود.پس آیا بهتر نیست با دید بهتری به این اولین ها و در واقع سنگ بنای روابط نگاه کرد؟

زندگی پویاو دینامیک است.شاید ما سال های سال به نوعی زندگی عادت کرده باشیم و خود را متوقف در مرحله ای تصور کرده باشیم ولی آیا همیشه روزگار به همین منوال خواهد بود و هرگز تغییراتی در زندگی ما به وجود نخواهد آمد؟

به این جمله خوب فکرکنید:(( هر تغییری زندگی ما را دگرگون می کند و ما ناچاریم با این تغییرات مواجه شویم.پس چه بهتر است که آمادگی رویارویی با تغییرات احتمالی را داشته باشیم و از آن نهراسیم...))

پس فراموش نکنیم همه چیز در معرض تغییر و تحول است و تنها کسانی در زندگی موفق می شوند که بدون هیچ واهمه ای تصمیم بگیرند تغییر کنند.همین که تصمیم گرفته شد، محرک به سمت هدف نیز خودبخود به وجود خواهد آمد.