قول می دهم دیگر هیچ وقت٬ازدیدن غم های دیگران دلم نگیرد٬قول می دهم از کنار همه چیز به سادگی بگذرم ٬قول می دهم سرم را مثل کبک زیر برف کنم٬قول می دهم نامردی ها را ببینم و ککم نگزد٬قول می دهم دیگر صدای پای آب را نشنوم٬دیگر از دیدن مناظر زیبا هیجان زده نشوم ودنیا را از منظر بی اعتنایی ببینم٬به مهربانی ها و خوبی ها با خشم پشت کنم وباروی باز از بدی ها و پلشتی ها استقبال کنم.آخر این جا مدتهاست که خوبی و انسانیت مرده است و دیگر هیچ کس برای آن حتی تره هم خرد نمی کند.پس چرا من باید برای چیزی که دیگر هیچ بهایی ندارد ارزش قائل باشم؟فکر می کنم در این مورد ٬همرنگ جماعت شدن بهترین کار ممکن باشد.آخر تا کی یک تنه در برابر نامردمی ها ایستادن و خم به ابرو نیاوردن؟
متنها رو دارم می خونم قشنگ مینویسی چقدر حس ها بهم نزدیکن ...
فکر میکنی میتونی ؟
باور کن که نمیشه !
منم خیلی از این قولا دادم !
اما نشد !
باور کن !
سلام
قائمشهری عزیز من مدتی هم تو قائمشهر زندگی می کردم خیابون تهران - به ما هم سر بزن من فعلا تو بابل هستم می تونم دعوتت کنم بیای خونمون - البته تا سه ماه دیگه از اینجا میرم - میرم اونور آب - بچه محل فدایی داری
آرمین
سلام.
گفته بودم عشق آمدنی بود نه اموختنی.هر کی می نمیشه من میگم میشه.از اینکه به من سر زدی ممنونم .یا علی